Νέκυια

ΝΕΚΥΙΑ

Σενάριο Ανδρέας Μιχαηλίδης – Σχέδιο Βάλια Καπάδαη

ΣΦΗΝΩΣΤΕ

ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ

ΕΝΑ ΚΑΡΦΙ ΚΙ

ΑΛΥΣΟΔΕΣΤΕ ΜΕ

Σ΄ΕΝΑ ΣΙΔΕΡΕΝΙΟ ΦΕΡΕΤΡΟ,

ΜΑΥΡΙΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ.

ΘΑΨΤΕ ΜΕ ΣΤΟ ΣΤΕΡΝΟ

ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ, ΣΤΑ ΡΙΖΑ

ΕΝΟΣ ΒΟΥΝΟΥ. ΜΗ ΜΕ ΘΡΗΝΗΣΕΤΕ,

ΜΑ ΞΕΧΑΣΤΕ ΜΕ, ΜΕΧΡΙ

Ν΄ ΑΠΟΜΕΙΝΟΥΝ ΜΟΝΟ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

ΚΙ ΑΛΛΟΚΟΤΕΣ ΦΗΜΕΣ ΑΝΑΜΕΣΑ

ΣΤΟΥΣ ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ. ΤΩΡΑ ΠΙΑ

ΚΟΙΜΑΜΑΙ. ΤΩΡΑ ΕΡΧΕΤΑΙ

Η ΜΕΓΑΛΗ ΜΟΥ ΑΝΑΠΑΥΣΗ.

ΤΩΡΑ ΕΛΠΙΖΩ ΣΤΗ ΛΗΣΜΟΝΙΑ,

ΓΙΑΤΙ, ΔΕΝ ΗΠΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΓΛΥΚΑ ΝΕΡΑ

ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ ΣΑΝ ΤΑΝ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΜΟΥ.

ΚΑΝΕΙΣ ΘΝΗΤΟΣ ΔΕΝ ΔΙΑΒΑΙΝΕΙ ΔΥΟ

ΦΟΡΕΣ ΤΗ ΜΑΥΡΗ ΠΥΛΗ, ΠΕΡΑ

ΑΠΟ ΤΗ ΓΗ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ ΚΙ Η

ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΩΡΟ ΣΤΙΦΟ,

ΠΟΥ ΤΟ ΒΑΡΑΙΝΕΙ Η ΘΥΜΗΣΗ, ΑΝΤΙ ΓΙΑ

ΤΟΝ ΕΠΙΠΟΛΑΙΟ ΝΟΥ ΕΝΟΣ ΘΕΟΥ.

ΕΤΣΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΞΕΧΑΣΤΕΙ

-          ΚΙ ΑΝ ΒΡΕΘΕΙ ΠΟΤΕ ΚΑΝΕΙΣ

ΤΟΣΟ ΠΕΡΙΕΡΓΟΣ Η ΑΝΟΗΤΟΣ,

ΠΟΥ ΘΑ ΤΟΝ ΠΟΥΝ ΓΕΝΝΑΙΟ,

Ν΄ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ ΤΑ ΤΟΛΜΗΡΑ ΜΟΥ

ΒΗΜΑΤΑ, ΘΑ ΚΑΛΕΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΒΑΘΗ

ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΜΟΥ ΚΑΡΑΒΙ ΚΑΙ

ΘΑ ΒΑΛΩ ΠΛΩΡΗ ΓΙΑ ΤΗ ΧΛΩΜΗ ΑΚΤΗ

ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ, ΝΑ ΙΚΕΤΕΨΩ ΓΙΑ

ΓΑΛΗΝΗ  ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ…

Ή ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ.