Καλοπροαίρετη κριτική

Γιατί μας συναρπάζει ένα έργο τέχνης,  ένα μουσικό κομμάτι, μια θεατρική παράσταση,  ένα βιβλίο ή για να έρθουμε στα δικά μας ένα comic; Γιατί θεωρούμε ότι κάτι είναι πολύ καλύτερο από κάποιο άλλο; Και γιατί για το ίδιο έργο, ένας από μας μπορεί να κλάψει από συγκίνηση και κάποιος άλλος να είναι τελείως αδιάφορος ή και να γελάσει; To ίδιο με μένα ένιωσε και η παρέα  μου όταν είδαμε την Γκουέρνικα; 

Η ακόμη κι εμείς οι ίδιοι, το ίδιο νιώθουμε κάθε φορά που βλέπουμε – ή ακούμε – ή διαβάζουμε – το ίδιο έργο; Αν πάμε παρέα  στην Αida θα ενθουσιαστούμε όλοι μας;

 

Και αυτές οι απόψεις μας ταυτίζονται με αυτές των επαγγελματιών κριτικών; Οι απόψεις των κριτικών δεν επηρεάζονται από την συναισθηματική τους κατάσταση; Ταυτίζονται με την άποψη των πολλών; Eίναι ανιδιοτελείς; Eίναι τόσο μεγάλη επιτυχία η συνέχεια των 300 στον κινηματογράφο ή θα φύγουν κι άλλοι πριν τελειώσει;

 

Και βέβαια χρειάζομαι κάποια βοήθεια ή κάποια ένδειξη για να κάνω κάποια πρώτη επιλογή μέσα στην πληθώρα των παραγωγών. Τουλάχιστον οι επαγγελματίες  κριτικοί έχουν σπουδάσει αυτό που κριτικάρουν. Τώρα γιατί αντί να το ασκούν το κριτικάρουν, αυτό είναι άλλο θέμα συζήτησης. 

Να όμως που έχουμε γεμίσει με νέο-κριτικούς. Χωρίς τις αντίστοιχες σπουδές, έχουν βολευτεί  σε πολυκοσμικά φόρουμ και κατακρίνουν έργα που δεν γνωρίζουν, δημιουργούς που δεν τους περιστοιχίζουν.  Περιμένουν στον θρόνο τους να έρθουν τα δώρα των υποτελών και απειλούν ότι χωρίς την έγκριση τους δεν γίνεται τίποτα. Σαν τις Συμπληγάδες Πέτρες, είναι πολύ δύσκολο για ένα νέο δημιουργό να περάσει ανάμεσα τους.

Κουράγιο παιδιά, υπάρχουν κι άλλοι δρόμοι κι άλλα πέλαγα ανοιχτά σε όλους. Εξ άλλου αυτό που έχει σημασία είναι η Δημιουργία κι όχι η κριτική. Αυτό που μένει είναι το Εργο κι όχι το σχόλιο.